در قسمتی از کتاب صوتی اطلس می‌شنویم:
بعد از عروسی، روزبه خان دست اطلس را گرفت آورد آن اتاق را در بالاخانه نشانش داد. از اطلس خواست تا وقتی آن جا زندگی می‌کنند چیزی از صداهایی که از طبقه پایین می‌شنود نپرسد... ضجه... ناله... زوزه... نعره... یا هر صدایی که می‌شنود... اطلس دو شکم زایید... نوشین و آرش را رساند به 7 و 8 سالگی.. هر روز و هر شب صداها را شنید و لب از لب باز نکرد... ضجه... ناله... زوزه... نعره...یا هر صدای دیگری که از طبقه پایین شنید...
تو فکرتم مثل شرابه
هی مست میشم با خیالت
یک عمر سعیم اینه باشم
من انتخاب ایده آلت
یک شهر از چشم من افتاد
وقتی نگاه تو یه من خورد
قلبم مثه یه طفل معصوم
پیش چشای تو کم آورد
از زندگی چیزی جز این که
باشم کنار تو نمیخوام
دیروز من بی تو هدر شد
من تو چشات دنبال فردام
سخته برات میدونم اما
یک بار بشکن این غرورو
دریای آغوشت رو وا کن
غرقش کن این مرد صبورو
یک تکه مس کنج اتاقم
لمسم بکن تا کیمیا شم
شاید بتونم مثل حلقه
یک عمر همدست تو باشم
شب پر از گریه شد دم رفتن
از نگاهش ستاره می بارید
ماه دور زمین نمی چرخید
رفت تو خلوت خودش خوابید
حوض یخ زد،هوا رو مه برداشت
ماهیم گرم خودکشی شده بود
باغچه مرده بود ،انگاری
یکی با اره شارگش رو برید
رفتی و باد ردتو گم کرد
سقف خونه خراب شد سرمون
پنجره کل شیشه هاشو شکست
خون خونه تو صورتم پاشید
پرده ها از طناب ول شدنو
باد تو جلدشون فرو رفت و
هر طرف رو نگاه کردم هیچ
ریخت هری دلم،یهو لرزید
رفتی و کل خونه آوار
بعد تو غصه خونه رو برداشت
من شنیدم که مرگ توی حیاط
می زد و می برید و می خندید
پ.ن:
این ترانه حاصل روز های سرد و سخت زمستان است 
