می خواستم جدا شوم از تو ، خدا گریست
اصلا خدا برای همین ماجرا گریست
باران نزول ممتدی از عشق ، تا ابد
این چشم های خسته به یاد شما گریست
این روزها سکوت تو را بغض می کنم
قلبم شبیه هلهله ی بچه ها گریست
یا ایّهاالذین َ ... دلم مصر می شود
بانو ! ببین که یوسف شعرت تو را گریست
لیلا ترین بهانه ی این روزگار من!
مجنون چشم های شما بی شما گریست
می خواستم تمام خودم را ببخشمت
چیزی نمانده بود ...دلم بینوا گریست
می خواستم جدا شوم از تو ، خدا نخواست
اصلا خدا برای همین ماجرا گریست
#امیر نقدی لنگرودی
من به تنهایی خود مشکوکم
شهر با من سر جنگیدن داشت
هر چه مغلوب شدم پیش دلم
باز هم هیبت یک دشمن داشت
عشق در سینه ام آوار شده
گرد و خاکش به سرم ریخته بود
آن که از لعل لبش سوخت دلم
با لب دیگری آمیخته بود
تنم از بارش یک واژه تر است ...
زیر باران هوس خیس شدم
تو نشانی ز خدا باش و بمان
من که بازیچه ی ابلیس شدم
دست از دست زندگی بردار
به کناری برو و خود را با
یک طناب ظریف از جنس
موی معشوقه ات به دار بکش
قبل رفتن نگاه کن به خودت
توی آیینه ای پر از زنگار
بعد با یک گلو پر از کینه
رو به عکس خودت هوار بکش
چه بدن ها که خام تو بودند
چه رسن ها که دام تو بودند
اهرمن ها که رام تو بودند
گمشو از زندگی کنار بکش
راوی قصه ی تو سوزنبان
یک روایت به تلخی انسان
تن خود را به شکل یک ریل و
مرگ را شکل یک قطار یکش
آه،ای وای پاره شد دارت
باز هم زندگی گرفتارت
تا کجا رفت روح بیمارت
می رسد کرگت انتظار بکش...
شب پر از گریه شد دم رفتن
از نگاهش ستاره می بارید
ماه دور زمین نمی چرخید
رفت تو خلوت خودش خوابید
حوض یخ زد،هوا رو مه برداشت
ماهیم گرم خودکشی شده بود
باغچه مرده بود ،انگاری
یکی با اره شارگش رو برید
رفتی و باد ردتو گم کرد
سقف خونه خراب شد سرمون
پنجره کل شیشه هاشو شکست
خون خونه تو صورتم پاشید
پرده ها از طناب ول شدنو
باد تو جلدشون فرو رفت و
هر طرف رو نگاه کردم هیچ
ریخت هری دلم،یهو لرزید
رفتی و کل خونه آوار
بعد تو غصه خونه رو برداشت
من شنیدم که مرگ توی حیاط
می زد و می برید و می خندید
پ.ن:
این ترانه حاصل روز های سرد و سخت زمستان است 
